حکومت اسلامی ایران برای
دوازدهمین بار در غیبت حضور اپوزیسیون ایرانی توانست پایداری سیاسی رژیم ولایت فقیه
را در انتخاب مدیریت اجرایی ریاست جمهوری بنمایش
بگذارد.
حکومت اسلامی ایران با کشتار,
وحشت آفرینی یا ترور, نفوذ در میان جریان های سیاسی مخالف و لابیگری در کشورهای ثروتمند
غربی توانسته است ضمن حمایت قدرت های بزرگ از
انسجام و کارایی اپوزیسیون حکومت مذهبی نیز جلوگیری نماید.
اپوزیسیون غیر منسجم نیز
که هنوز دورنمایی را نمیتواند برای آینده ایران مجسم سازد, توانایی همراه کردن مردم
مخالف را ندارد و تنها به "عدم رای دادن" , "تحریم" یا شعار
"رای من سرنگونی" بسنده کرده است
انهم بسیار غیر حرفه ای و روبنایی.
بسیاری از مخالفین تئوری “رای دادن, که به تایید نگارنده این عمل تایید حکومت
اسلامی نیز هست” از رای دهندگان ناراضی هستند, اما جرات پرسش از همفکران را ندارند
که برنامه ما چیست؟ دورنمای آینده کوتاه مدت ایران را چگونه میبینیم؟ بعد از رای ندادن
قرار است چه برنامه ای را پیش ببریم؟
اقتصاد اروپا در حال حاضر
برای ۸۰ میلیون مصرف کننده دست نخورده ایرانی, دندان تیز کرده است و روحانی نیز با
نمایش انتخابات و پایدار نشان دادن وضعییت داخل کشور در منطقه پر تلاطمی مانند خاورمیانه, سرمایه داران غربی را به شریک بودن در سود ترغیب
میکند. اما اروپا بدون چراغ سبز ایالات متحده مخصوصا سیاست جدید امور خارجه آن کشور حاضر به ریسک اقتصادی نیست.
آنچه امروز بنظر نگارنده
بسیار پر اهمیتر از پرداختن به نمایش انتخابات میباشد, شاید توجه به سفر مهم ترامپ
به عربستان, اسرائیل, واتیکان وسپس بروکسل خواهد بود.
این سفر نمادین ایالات متحده
ابتدا به سه کشور, که "رهبران رسمی"
دین های اسلام, یهودیان و مسیحیان را برسمیت شناخته صورت میگیرد, سپس گزارش سفر را
در مرکز اتحادیه اروپا و همچنین ناتو نتیجه خواهد گرفت! این سفر امکان شعله ور ساختن
جنگی همه گیر را دارا است.
اگر حکومت اسلامی ایران,
روحانی را به عنوان گزینه رهبری ولی فقیه بعد از مرگ خامنه ای بشناسد و همچنین شرایط
انتقال قدرت در سوریه را مرتبط با پایداری یا عدم پایداری سیاسی, در ایران فرض بگیریم
آنگاه برنامه و پیشنهاد مخالفین حکومت اسلامی چیست؟
روحانی از هم اکنون به قدرت
های جهانی قول میدهد که مایل به همزیستی با همه جهانیان است و صلح پایدار را ترجیح
میدهد او در چهار سال قبل نیز چنین صحبت هایی را کرده است اما اولویت ها همیشه برای
تثبیت و حفظ حکومت اسلامی بوده نه منافع ملی کنونی و آینده ایران.
منافع ملی را تنها ما زمانی
میتوانیم دقیق تعریف کنیم که در یک انتخابات آزاد صدای همه جریان های سیاسی و همه اقشار
کشور را شنیده باشیم.
"انتخابات آزاد"
اگر برای اجرای هر پروژه
ای نیاز به قرار دادی است که دو طرف قرار داد منافعشان در آن ثبت شده باشد, چگونه چند
تشکیلات ایرانی با نظرات مختلف سیاسی نمیتوانند
قراردادی را شفاف و در کنار هم امضا کنند که برگزاری پروژه انتخابات آزاد را
عملی سازد؟
آیا در صورت آغاز یک جنگ
احتمالی, میباید پیشنهاد انتخابات آزاد را دوباره به سیاه چال های ارتجاع منتقل ساخت؟
برای جلوگیری از جنگ در ایران
و گرفتن ابتکار عمل در شرایطی که ایران به همه ما نیاز دارد آیا تدوین یک قرارداد همکاری
موقت میان همه سکولار-دمکرات ها بدون قضاوت در مورد گذشته یا حدس زدن در مورد آینده
آنها که به اجرای انتخابات آزاد بینجامد پیشنهادی
عملی است یا تنها یک آرزوی ایده آلیستی؟
آیا قراردادهای اجتماعی و
حقوقی میتوانند اعتماد کار کردن در کنار یکدیگر را به جامعه بیگانه با قانون بازگرداند؟
یکشنبه ۲۱ می ۲۰۱۷
انتورپن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر