نگارنده تلاش دارد از
طریق این مطلب گوشه ای از فعالیت های مشروعه خواهان و مشروطه خواهان را بازگو سازد.
برگزیده شدن آقای
روحانی به عنوان رییس جمهور، با شرکت کردن گروهی از هموطنان ما در
انتخابات حکومت مذهبی همراه بود. به رسمیت نشناختن همان حکومت
مذهبی با تصمیم عدم شرکت در این انتخابات توسط گروه دیگری از هموطنان ما نیز
به صورت همزمان صورت پذیرفت. این هماهنگی
جوانان در انتخابات گذشته، پرسش بزرگی را در برابر همه
ما قرار داده است، آیا جامعه ایرانی مشروعه خواه است یا مشروطه خواه؟
حکومت مذهبی با
همیاری شورای نگهبان نظام خود، کاندیداهای "اصلح" را به امت مورد نظر
خود معرفی نمود و در کنار امت خود، از بقیه مردم ایران نیز خواست "اصلح"
آنها را تایید کنند.
گروهی از ایرانیان
نیز بدون پایبندی به ولایت فقیه، با حسن نیت به روند دیپلماسی و اعتدال حمایت
خود از مدیران اجرایی احتمالی را اعلام کردند.
جای هیچ کتمانی نیست
که حکومت مذهبی خود را پایبند به قوانین شرعی میداند و اشخاصی که در حال حاضر این
روش اداره کشور را مناسب میدانند طبیعتا "مشروعه خواه" نامیده میشوند.
البته قابل ذکر است
بسیاری از حامیان این روش حکومتی حمایت خود را موقتی مینامند و وعده میدهند با
فراهم شدن شرایط مناسب، گذار از این حکومت را پذیرا خواهند بود.
از
سوی دیگر در طول چندین دوره انتخابات گذشته، مردم ایران با وجود همه
محدودیت های انتخاباتی با گزینش کاندیدایی که فاصله بیشتری
با "اصلح" ولایت فقیه داشته است گرایش خود
به اجرای قانونهای مدنی یا "مشروطه خواهی" را به نمایش
گذاشته اند. هر چند که دایره قدرت همیشه تلاش داشته است این جنبش مخالفین را پنهان
سازد و اینگونه وانمود کند مردم به دلیل اعتقاد به اسلام، خواهان حکومت مذهبی و
نتیجتا اجرای قوانین شرعی نیز هستند. اما خوشبختانه این
نبرد اجتماعی ما که بیش از صد سال است در جریان بوده به زمان شکوفایی خود
رسیده است. در چنین شرایط که نارضایتی عمومی و تحریم های اقتصادی حکومت مذهبی
را به ضعیف ترین شرایط خود در طول حیاتش نزدیک کرده و امکانات ارتباط
های جهانی و سطح آموزش جوانان ایرانی نیازمندی های جامعه ایران را
افزایش داده است؛ بار دیگر روحانیت شیعه با همکاری قدرتهای خارجی تلاش در جهت
دادن به این جنبش مردمی کرده است. فراهم ساختن شرایط اصلاحات اجتماعی و رفاهی توسط
انحصارات اقتصادی در ایران با این پیش شرط که نهاد قضاییه و قوانین
حقوقی همچنان شرعی باقی بماند شاید فشار های اجتماعی را تا حدودی کم سازد و
تنش زدایی کند اما ایران را از قطار تمدن بشری حتی در مقایسه با دیگر کشورهای
خاور میانه نیز باز خواهد داشت. قوانین شرعی تنها به سنگسار و شلاق زدن
محدود نیست بلکه در پشت این قوانین، حاکم شرع است که انحصارات اقتصادی را تقسیم
میکند و همچنین از شکوفایی تراوشات فکری جامعه جوان ایران بدلیل خطر از دست
دادن موقعیت خود جلوگیری مینماید.
مشروطه خواهان که
حکومت مذهبی را مناسب شرایط کنونی ایران نمیدانند تلاش میکنند از طریق انتخابات
آزاد شرایط انتقال قدرت در ایران را فراهم سازند. اما جوانان تا کنون موفق به
آفرینش یک آلترناتیو جایگزین که آماده قبول پذیرش مسولیت بعد از انتخابات را
بعهده گیرد نشده اند و سیاسیون با تجربه اپوزیسیون نیز بنا به ملاحضات
تشکیلاتی و سنتی، توان سپردن پرچم مشروطه خواهی و سکولاریزم به جوانان
را در خود نمیبینند. پیچیدگی و معمای شرایط سیاسی ایران را جوانان آزاد از
پروتکل های دست و پا گیر گذشته آسان خواهند ساخت.
